Kanker is een hele ingrijpende ziekte die het leven van veel mensen compleet op zijn kop zet. Mijn oma is eraan overleden en in mijn omgeving krijgen steeds meer mensen er mee te maken. Om Kankerpatiënten en hun vrienden en familie te steunen, ben ik zaterdag 5 maart begonnen aan de Goggins 4x4x48 challenge om geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding. Dat betekent 48 uur lang élke 4 uur 4 mijl rennen. Hieronder heb ik mijn ervaring na elke run beschreven en aan het einde heb ik mijn vier belangrijkste lessen samengevat.

Run #1: zaterdag 5 maart 05:00 uur

Gisteren avond ben ik op tijd naar bed gegaan en lag ik om 22:00 uur al in bed. Het idee was om wat extra slaap te pakken nu ik dat nog kan zonder midden in de nacht een ronde te rennen. Helaas heb ik niet veel geslapen en ben ik uiteindelijk maar opgestaan om me klaar te maken voor de eerste run. Ik heb gedoucht en gestrekt en om 5:00 uur begon ik aan mijn eerste 6,5 km. Deze ging op zich prima, al moet ik wel erkennen dat ik het wel onderschat heb, wat wel fijn is om te ontdekken als je de aankomende 48 uur nog 11 keer gaat (welkom bij de slechts voorbereidde doneeractie-show). Ik heb nog wat spierpijn in mijn hamstrings en mijn onderrug van donderdag, want ik vond het toen een goed idee om nog even een wodje te doen met deadlifts, box-jumps en snatches voordat ik mijn benen een dag rust zou geven. Hoe dan ook, na een ruim half uur zat de eerste ronde erop. Ik heb twee heerlijke rijstwafels met pindakaas, banaan en chocoladestukjes op en ben toen aan mijn werkdag begonnen. Gelukkig verkopen we met Blue Lion Lifestyle rug-massagekussens, want met de verwarmingstherapie in mijn onderrug en de vibratie van het zitgedeelte voor mijn hamstrings, is het op dit moment precies wat ik nodig heb.

 Run #2: zaterdag 5 maart 09:00 uur

Na een heerlijke bulletproof koffie voelde ik me helemaal het mannetje en de tweede run ging een stuk beter. Mijn idee was om naar kantoor te rennen wat toevallig precies 6,5 km is en dat heb ik dus ook gedaan. Het weer was ook nog eens goed. Nadat ik een screenshot van de tweede run deelde in mijn verhaal op instagram, met een linkje erbij van de doneeractie, werden er steeds meer donaties gedaan. Vanochtend had ik pas 230 euro aan donaties binnen gehaald, maar inmiddels is dat gestegen naar 644 euro. Bij deze wil ik iedereen die een bijdrage heeft geleverd graag mijn respect en waardering geven. Vrienden, familie en zelfs onbekenden. Het gaat niet om mij, maar om het doel en ik vind het tof om te zien dat zoveel mensen het doel supporten. Ik kan wel heel leuk gaan rennen, maar het zijn de donaties die daadwerkelijk impact maken. Ik denk dat we op deze manier samen een mooie bijdrage leveren aan het leven van kankerpatiënten en hun familie en vrienden.

Run #3: zaterdag 5 maart 13:00 uur

Van kantoor terug naar huis ging aardig goed. Ik begin wat meer last van mijn knie te krijgen, maar ik heb dat wel eens vaker gehad en vaak moest ik daar gewoon even doorheen lopen. Dat heb ik dit keer ook gedaan, alleen is de pijn tijdens deze run helaas niet echt minder geworden. de laatste kilometers werd ik opgewacht door mijn moeder en Jannes (onze hond), die het laatste deel met mij mee gerend zijn. Thuis aangekomen, na het delen van de screenshots heb ik samen met mijn moeder wat gegeten buiten in de zon. Daarna heb ik nog wat bestellingen weg gebracht met de auto. Ook ben ik nog even langs de supermarkt gegaan om een tros bananen en een extra pot pindakaas in te slaan, want dat is wel een beetje mijn primaire brandstof (als het geen pindakaas met chilipeper is).
Voordat ik begin aan mijn vierde ronde, hebben we met zijn allen al meer dan 900 euro verzameld. Ik vind het cool om te zien dat mensen het delen, doorsturen en dat zelfs (voor mij) onbekenden meedoen.
Ik eet nog even een kiwi en dan trek ik zo mijn hardloopschoenen weer aan.

Run #4: zaterdag 5 maart 17:00 uur

De kniepijn was vanaf het begin nu wel echt serieus, waardoor ik moeite had met het lopen. Ik heb dat vaker en naarmate ik verder loop verdwijnt de pijn langzamerhand. Het enige probleem is dat dat meestal pas na zo'n vijf kilometer gebeurt en ik hoef maar 6,5 km. Dit was nu ook weer het geval. Hoewel het weer en de zonsondergang prachtig was, is het grote deel van deze run wel 'onprettig' geweest. Thuis aangekomen heb ik meteen wat stretch oefeningen gedaan die we vaak doen als cooling down na een crossgym les. De kniepijn lijkt nu wel een groter obstakel te worden en ik heb eigenlijk iemand nodig die mij even kan behandelen of mijn knie in kan tapen waardoor ik wat makkelijker kan lopen. Mijn zusje heeft veel verstand van blessures en herstel, maar die is helaas weg en komt zondag pas terug. Ik bel haar zo toch even, want misschien kan ze mij wel wat advies geven. Intussen ga ik een keer in bad zitten, misschien dat dat helpt. Terwijl ik in bad zit eet ik nog even een lekker toetje: rijstwafels met pindakaas en banaan.

Run #5: zaterdag 5 maart 21:00 uur

Run 5 was geen pretje. Ik had erg last van mijn knie en ik had teveel gegeten, waardoor ik al gauw steek kreeg. Mijn zusje had mij op afstand tips gegeven om mijn been in te tapen, maar ik denk niet dat het mij goed gelukt is. Ik voel weinig stevigheid en eigenlijn alleen maar pijn van de tape zelf. In mijn rechterschoen ontstaat een gat, maar hier merk ik niet veel van tijdens het rennen. Misschien komt het omdat de rest veel oncomfortabeler is, want ook mijn onderbroek schuurt enorm (komt denk ik door dat zoutbad die ik had genomen). Toch loop ik de ronde gewoon uit en daarna ga ik mijn bed in om een paar uur te slapen.

Run #6: zondag 6 maart 01:00 uur 

Na mijn eerste blok slaap had ik enorm last van mijn been, zelfs toen ik alleen de trap al afliep. Daarom had ik mijn knie nog maar iets strakker ingetaped. De eerste paar kilometers heb ik gelopen en daarna ben ik op een laag tempo toch gaan rennen. Het was zwaar en ik zit pas op de helft. Op dit moment kunnen het tempo en de rondetijden mij niet meer schelen. Het enige wat nu nog telt voor mij is dat ik het haal. 

Run #7: zondag 6 maart 05:00 uur

Dit was veruit de zwaarste ronde tot nu toe. Mijn been/knie deed zo veel pijn dat rennen bijna niet ging. Ik heb wandelen afgewisseld met sukkeldrafjes. Mijn lichaam voelt als een wrak, maar mentaal ben ik nog fit dus dat is oké. Zolang ik mentaal fit ben, kan ik mijn lichaam er wel doorheen loodsen want ik weet dat mijn mindset sterker is dan mijn lichaam.

Run #8: zondag 6 maart 09:00 uur

De tape heb ik nog maar eens vervangen naar aanleiding van een filmpje die mijn zusje had doorgestuurd (bedankt Eef!). Ik weet niet of het ligt aan de tape, het tijdstip of dat mijn lichaam zich langzaam maar zeker begint te realiseren dat ik niet opgeef en dus maar zorgt dat het er klaar voor is, maar de pijn was een stuk minder. Op een paar dijkhellingen na, heb ik de volledige ronde gerend en daarna heb ik met mijn vader, moeder en mijn broertje (iets té) royaal ontbeten. 

Run #9: zondag 6 maart 13:00 uur

Vandaag om 14:30 spelen lokale voetbalclubs SV Loo en SC Groessen tegen elkaar voor de competitie. In beide teams spelen vrienden van mij, dus ik wilde deze wedstrijd kijken. Qua tijd viel het ook mooi tussen de runs in dus ik ben met een omweg naar het sportpark gerend. De run ging helaas weer wat minder en ik denk dat het een beetje vermoeidheid was. Mijn benen voelen aan als pap, maar gelukkig is mijn vader sterk. Ik weet niet waarom ik dit hier neerzet, maar dit is wat ik dacht toen ik bezig was. Uiteraard heb ik het sportpart bereikt, waar mijn moeder mijn tas had neergezet met wat warme kleren en eten. Na de wedstrijd ben ik nog even in de kantine gebleven en zijn er nog wat donaties gedaan.

Run #10: zondag 6 maart 17:00 uur

Vanaf de kantine in een grote ronde naar huis heb ik de eerste kilometer bijna non-stop gehuild. Ik weet niet of het vermoeidheid, pijn, trots of een combinatie van dingen was, maar ik werd gewoon ineens heel emotioneel toen ik daar alleen aan het rennen was. Ik accepteerde van mezelf dat ik daar even liep te huilen en het kon me gewoon niet schelen als anderen het zouden zien. Het positieve hieraan was dat ik voor een tijdje even niet aan de pijn dacht. Toen ik een kilometer verder was, herinnerde ik mezelf eraan dat ik geen huilebalk ben, dat ik geen zelfmedelijden heb en dat ik genoeg gehuild had. Ik heb daarna een paar stukjes gewandeld, maar op een gegeven moment merkte ik dat ik (bijna) geen gevoel meer had in mijn benen. Ik besloot om hier gebruik van te maken door wat harder te gaan rennen aangezien ik toch geen pijn voelde. Tijdens het rennen praatte ik hardop tegen mezelf (op een constructieve manier) en realiseerde me dat dit vanaf nu nog puur mindset was. Deze ronde was uiteindelijk wat langer dan nodig, maar ik maakte de ronde sterk af en eindigde de laatste 500 meter met misschien wel mijn snelste tempo van dit weekend.

Run #11: zondag 6 maart 21:00 uur

Dit was veruit de leukste run. Mijn twee zusjes, haar vriend en mijn moeder gingen mee met een muziekbox die lekker hard stond. Ik denk dat het door de afleiding kwam dat ik niet echt aan de pijn dacht, waardoor ik ook harder ging rennen. Doordat ik harder rende had ik naar mijn idee ook minder pijn omdat ik meer voorwaarts en minder hard op en neer bewoog, wat minder belastend is voor mijn knie en rug. In Ieder geval ging het op alle fronten stukken beter dan de laatste paar runs waarin het gewoon echt afzien was. Ook omdat het de op één na laatste run was en ik weet dat het bijna voorbij is, heb ik dus niet zo veel meer te verliezen. De laatste kilometer kreeg ik een cape om deze ronde te eindigen als een superheld. Eenmaal weer thuis heb ik wel veel spierpijn, maar heb ik er vertrouwen in dat ik de laatste run ook sterk ga eindigen. Ik wilde eerst gaan slapen tot kwart voor één, maar ik besluit nu dat ik gewoon wakker blijf tot 1 uur om samen met mijn zusje en haar vriend Harry Potter te kijken, een flinke bak yoghurt en uiteraard twee rijstwafels met pindakaas en banaan te eten.   
Na die laatste run van straks zal ik waarschijnlijk beter slapen dan ik ooit gedaan heb.

Run 12: maandag 7 maart 01:00 uur

Harry Potter was een betoverend goede film, want rond 00:45 kwam ik er pas achter dat mijn zusje en haar vriend al sliepen terwijl ik daarvoor nog tegen ze aan het praten was. Maakt nu niet meer uit, want ik moet me toch klaar maken. Ik heb misschien iets te lang stil gezeten, want mijn lichaam was behoorlijk stijf. Ik deed daarom een korte warming-up en trok mijn schoenen weer aan. Dit keer ging mijn broertje mee. Mijn tempo was niet geweldig en het ging helaas niet zo lekker als de voorlaatste run. Wel hebben mijn broertje en ik bijna het hele stuk gepraat en dat maakte het wel iets aangenamer. Rond 2 uur lag ik in bed. Terwijl ik daar lag en de pijn in mijn benen voelde, gaf het mij ook een soort voldoening. Het maakte me trots op wat ik gedaan had. Ook voelde het als een luxe dat ik nu gewoon kon blijven liggen en niet meer mijn bed uit hoefde om te gaan rennen. Ik heb voor het eerst sinds een lange tijd even geen wekker gezet en zelfs tot 9:15 uitgeslapen.

Day after

De volgende dag voel ik me eigenlijk verassend goed. Ik had verwacht dat ik de hele week niet zou kunnen lopen, maar dat valt reuze mee. Voor een moment zit ik zelfs te denken om vanavond alweer naar jiu-jitsu training te gaan, maar wanneer ik de trap afloop, besluit ik dat toch maar niet te doen. Wel ben ik naar kantoor gefietst waar ik best een voldaan gevoel van kreeg omdat ik wist waar de spierpijn in mijn benen vandaan kwam. 
Ik had verwacht dat ik na het volbrengen van deze challenge een geweldig gevoel van overwinning zou ervaren en daar de hele week van zou nagenieten, maar zo voelt het eigenlijk helemaal niet. Ik ben best trots dat ik het gehaald heb, maar nu is het achter de rug. Het is weer gewoon een nieuwe dag en zo voelt het ook. Nu nog het geld opnemen, overmaken naar KWF en gewoon weer door.   

Vier lessen

Nu ik alles achter de rug heb en het nog eens na lees, raak ik in de verleiding om de teksten aan te passen maar ik besluit om het niet te doen en het gewoon meteen online te zetten. Het kan dus goed zijn dat er wat taalfouten en gekke zinnen in zitten, maar dat maakt me niet uit. Dit wat ik op dat moment  geschreven heb en het is gewoon puur wat er op dat moment in mij omging. Mijn realiteit op dat moment zonder eromheen te draaien of mooier te verwoorden. Direct, open en eerlijk en dat is hoe ik wil zijn.
Wel heb ik na het terug lezen nagedacht en gereflecteerd op de afgelopen 48 uur. Hieronder heb ik de belangrijkste vier lessen en inzichten op een rijtje gezet. Voor mezelf, maar ook voor jou, zodat jij er als lezer mogelijk ook iets van waarde uit kunt halen.

1. Doe wat je zegt dat je gaat doen en laat je resultaten voor zichzelf spreken

De beste manier om zelfvertrouwen te krijgen is naar mijn ervaring door je woord na te komen. Als je jezelf iets hebt voorgenomen, dan moet je het ook doen. Vooral richting jezelf en al helemaal als er niemand kijkt. Je moet jezelf vertrouwen en kun jij iemand die zijn woord niet nakomt vertrouwen? Je krijgt dat vertrouwen vanzelf als je weet dat jij zult doen wat je zegt dat je gaat doen, ongeacht wat er gebeurt.

2. Je mindset is sterker dan je lichaam

Zolang je mentaal fit genoeg bent, kun je je lichaam door elke uitdaging heen loodsen. Doe dagelijks dingen die oncomfortabel voor je zijn om je mentaliteit en zelfvertrouwen te versterken. Jezelf eraan herinneren waarom je het doet, kan hierbij ook helpen.

3. Je kunt de wereld niet alleen verbeteren

Of je nu geld wil inzamelen voor een goed doel, een business wil starten of wat dan ook. Je hebt hulp nodig van vrienden, familie en soms de goede wil van vreemden.

4. Geld is geen probleem

Het enige wat je nodig hebt als je veel geld wilt inzamelen, is een goed idee. Als je dat idee overtuigend genoeg aan mensen kun vertellen, zullen mensen die in jouw idee geloven je helpen.

Bedankt allemaal!

Ik wil alle donateurs enorm bedanken voor hun bijdragen want door jullie donaties hebben we met zijn allen samen al meer dan €1200 euro ingezameld voor KWF Kankerbestrijding. Of je nu 5 euro of 50 euro hebt gedoneerd, ik waardeer het enorm en ik denk dat ik niet de enige ben!